Η καλλιέργεια του κριθαριού έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς έχει χαρακτηριστεί ως το φυτό με την καλύτερη προσαρμοστικότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα σιτηρά. Αυτό οφείλεται στους πρώιμους τύπους του, που ωριμάζουν νωρίς, αποφεύγοντας τις δυσμενείς επιπτώσεις της απότομης αύξησης της θερμοκρασίας. Στη χώρα μας καταλαμβάνει την δεύτερη θέση σε έκταση, μετά το σιτάρι.

Λόγω της προσαρμοστικότητάς του, ευδοκιμεί σε μεγάλη ποικιλία κλιμάτων, από βόρειες έως και νότιες περιοχές. Ευδοκιμεί και αποδίδει καλύτερα σε αργιλοπηλώδη εδάφη, ενώ αποφεύγεται η καλλιέργειά του σε αμμώδη και συνεκτικά, διότι παρουσιάζει χαμηλότερες αποδόσεις. Προτιμά μέσης σύστασης έως βαριά και βαθιά εδάφη, με καλή αποστράγγιση, καθώς η περίσσεια υγρασίας αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την ανάπτυξή του. Οι ποικιλίες του κριθαριού διακρίνονται σε τρεις επιμέρους κατηγορίες, τις χειμερινές (ανθεκτικές στο ψύχος), τις ανοιξιάτικες (ευαίσθητες στο ψύχος) και τις ενδιάμεσες. Μερικές από τις ποικιλίες κριθαριού είναι η Beka (ΥΓ-3335), η Αττική (ΥΓ-3309) και η Rivale (ΥΓ-2966).

Σε αντίθεση με το σιτάρι, το κριθάρι είναι αρκετά ευαίσθητο στις χαμηλές θερμοκρασίες. Έτσι, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή του χρόνου σποράς. Για την βλαστική ανάπτυξη απαιτεί θερμοκρασία μεταξύ 16-18 ^οC, ενώ για την αναπαραγωγική απαιτεί θερμοκρασία που κυμαίνεται μεταξύ 25 και 35 ^οC. Ιδανική θερμοκρασία για πολλές λειτουργίες του φυτού θεωρούνται οι 25 ^οC. Ο λήθαργος του κριθαριού είναι πιο έντονος από το σιτάρι και οι θερμοκρασίες βλάστησης των σπόρων είναι οι 5 ^οC (ελάχιστη), 29 ^οC (άριστη) και 38 ^οC (μέγιστη). Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι οι υψηλές θερμοκρασίες (κοντά στους 40 ^οC) προκαλούν επιβράδυνση της άνθισης (κατά την πρώτη ανάπτυξη), ενώ σε συνδυασμό με την υψηλή σχετική υγρασία αυξάνεται ο κίνδυνος προσβολής από σκωριάσεις. 

Καλλιεργητικές τεχνικές

• Προετοιμασία εδάφους: Κατά τη σπορά, το έδαφος θα πρέπει να είναι βωλώδες και όχι κονιορτοποιημένο. Έτσι, με τα συσσωματώματα του εδάφους, διασφαλίζεται η προστασία των φυτών από τους ψυχρούς ανέμους. Επίσης, ο χειρισμός των υπολειμμάτων του θεριζοαλωνισμού είναι σημαντικός σε περίπτωση που υπάρχει διαδοχή σιτηρών επί σειρά ετών. Η διατήρηση της υφής, της σύστασης και της γονιμότητας του εδάφους είναι υψίστης σημασίας. Τέλος, η διασφάλιση των απαραίτητων συνθηκών υγρασίας, αερισμού και θερμοκρασίας και ο καλός θρυμματισμός του εδάφους συμβάλλουν στην ομοιόμορφη σπορά και την ομαλή ανάπτυξη των φυτών.
• Σπόρος: Χρήση πιστοποιημένων σπόρων, με μεγάλη βλαστικότητα. Ο σπόρος καθαρίζεται και απολυμαίνεται με σκοπό την προστασία του από ασθένειες και την εξασφάλιση ικανοποιητικής φυτείας.
• Σπορά: Η σπορά γίνεται κυρίως με σπαρτικές μηχανές σε γραμμές αμέσως μετά την προετοιμασία του εδάφους, με άριστο βάθος σποράς τα 5 εκ. και 16-18 εκ. απόσταση μεταξύ των γραμμών σποράς. Στην Ελλάδα, η σπορά συνήθως γίνεται από τα μέσα μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου (χειμερινή σπορά). Η ανοιξιάτικη σπορά πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν νωρίτερα και αφού τελειώσουν οι ανοιξιάτικοι παγετοί. Ανάλογα με την περιοχή πραγματοποιείται από το τέλος Φεβρουαρίου μέχρι τα μέσα Μαρτίου. Τέλος, σε περίπτωση που το καλλιεργούμενο κριθάρι προορίζεται για βόσκηση, η σπορά γίνεται αρκετά νωρίς (μέσα Αυγούστου-αρχές Σεπτεμβρίου). Μπορεί να γίνει σπορά με το χέρι (χύδην επιφανειακή σπορά), αλλά τα τελευταία χρόνια δεν προτιμάται.
• Λίπανση: Το κριθάρι έχει υψηλές απαιτήσεις στα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία (άζωτο, φώσφορος, κάλιο) για να αναπτυχθεί γρήγορα και να έχει τις επιθυμητές αποδόσεις. Για το λόγο αυτό συνιστάται βασική λίπανση Ν-P-K ή ακόμα και ξεχωριστή λίπανση με μονάδες αζώτου, φωσφόρου και καλίου πριν ή κατά την σπορά σε δόσεις.
• Άρδευση: Το κριθάρι θεωρείται ξερική καλλιέργεια με ελάχιστες απαιτήσεις σε νερό. Ωστόσο, η έλλειψη νερού κατά τα πρώτα στάδια ανάπτυξης μπορεί να προκαλέσει μείωση του αδελφώματος και της ανάπτυξης του ριζικού συστήματος. Σε περιοχές με αρκετές βροχοπτώσεις δεν χρειάζεται άρδευση, ενώ σε περιοχές με χαμηλά ύψη βροχής, συνιστάται συμπληρωματική άρδευση για τη διασφάλιση της ποιότητας και της απόδοσης της καλλιέργειας. Οι χειμερινές καλλιέργειες παρουσιάζουν υψηλές ανάγκες σε νερό κατά την περίοδο της άνθισης (μέσα Μαρτίου-μέσα Μαΐου).
• Συγκομιδή: Για τη μείωση της πιθανότητας απωλειών κατά τη συγκομιδή, εφαρμόζεται θερισμός και αλωνισμός μετά από ξήρανση κατά λωρίδες στον αγρό. Η συγκομιδή του κριθαριού γίνεται νωρίτερα από το σιτάρι.

Εχθροί και Ασθένειες

Κατά τη διάρκεια της καλλιέργειας του κριθαριού, η φυτεία προσβάλλεται από διάφορους εχθρούς και ασθένειες. Οι σημαντικότεροι εχθροί είναι οι:

• Σιδηροσκώληκες: Ζουν στο έδαφος και τρέφονται με ρίζες, σπόρους και οργανική ύλη. Η μεγαλύτερη ζημιά προκαλείται στα νεαρά φυτά την άνοιξη από τις προνύμφες, οι οποίες αναπτύσσονται εκείνη τη περίοδο και τρέφονται με τους σπόρους.
• Θρίπας: Οι προνύμφες προσβάλλουν τα στάχια που δεν έχουν εμφανιστεί ακόμη, με απομύζηση των ωοθηκών στα άνθη. Η αγονία και η απόπτωση των σταχυών είναι τα αποτελέσματα της προσβολής.

Για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των εχθρών, οι παραγωγοί συνιστάται να συμβουλευτούν το γεωπόνο τους για τη χρήση των κατάλληλων εντομοκτόνων σκευασμάτων. Επίσης, το κάψιμο της καλαμιάς και η χρήση πρώιμων ποικιλιών μπορεί να αποτρέψει τις προσβολές κατά το ευπαθές στάδιο των φυτών.

Η σημαντικότερη ασθένεια που προσβάλλει το κριθάρι είναι η ασθένεια γνωστή ως Κίτρινος νανισμός του κριθαριού (BYDV). Προκαλεί κιτρίνισμα των φύλλων και νανισμό στα φυτά, καθώς και μείωση της ανάπτυξης των ριζών, της γονιμότητας των σταχυών και του μεγέθους των καρπών. Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί με διάφορα είδη αφίδων. Για την αντιμετώπιση του ιού χρησιμοποιούνται ανθεκτικές ποικιλίες και έλεγχος των αφίδων με διασυστηματικά εντομοκτόνα. Επίσης, το κριθάρι προσβάλλεται συχνά και από σκωριάσεις, όπως και στην περίπτωση του σιταριού. Για την αντιμετώπισή τους, συνιστάται η χρήση ανθεκτικών και πρώιμων ποικιλιών, η καταστροφή των μολυσμένων φυτικών υπολειμμάτων και η χρήση θειοκαρβαμιδικών μυκητοκτόνων.